Bardzo interesującym przykładem architektury okresu socrealizmu jest Dom Kultury WSK przy ul. Dąbrowskiego. Zaprojektowany został przez znanego architekta Józefa Polaka wraz z zespołem w 1950 r. Inwestycję zrealizowano w latach 1953–1956. Pierwotnie projekt ten przeznaczony był dla osiedla na Bałutach w Łodzi, wystawiony został na ogólnopolskim pokazie w 1951 r. i spotkał się z dobrym przyjęciem oceniających. Podkreślono duże wartości plastyczne obiektu, jasność i czytelność kompozycji, dobre rozwiązania bryły. Ostatecznie budynek stanął w Rzeszowie na terenie ówczesnego osiedla zakładowego WSK.
Gmach budynku dobrze wkomponowany w otaczającą zabudowę został doskonale wyeksponowany - cofnięty w stosunku do linii zabudowy ul. Dąbrowskiego, z zakomponowanym przed nim obszernym placem z socrealistycznymi dużymi budynkami mieszkalnymi po bokach. Powiązany był osiowo z placem po przeciwnej stronie ulicy.

Za domem kultury urządzono park zaprojektowany w latach 60. XX w. wg proj. Stanisławy Godyckiej z Rzeszowa. W założeniu miejsce to stanowić miało centrum robotniczego osiedla. Monumentalny charakter budynku podkreśla usytuowanie na tarasowym cokole.

Budynek jest dwukondygnacyjny z trójkondygnacyjną częścią środkową mieszczącą salę widowiskową. Trójosiowa elewacja frontowa posiada zaakcentowaną część środkową, zrealizowaną jako rodzaj trójosiowego wgłębnego portyku z kolumnami wielkiego porządku. Pomiędzy kolumnami troje drzwi wejściowych, a ponad nimi duże prostokątne okna z metalowymi balustradami. W osiach skrajnych elewacji prostokątne płyciny flankowane pilastrami. Elewacje zwieńczone są belkowaniem i malowanym fryzem o motywach kwiatowych oraz profilowanym gzymsem wieńczącym. Ponad gzymsem występuje balustrada obiegająca całość budynku. Wyniesiona część środkowa zwieńczona jest podobnym belkowaniem i ścianką attykową. Wewnątrz poprzedzony przedsionkiem główny hall z reprezentacyjnymi schodami, które prowadzą na antresolę oraz do sali widowiskowej.

Obecnie mieści się tutaj Instytut Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego. W ostatnich latach przeprowadzono remont generalny budynku. We wnętrzu częściowo zachowano pierwotny wystrój z lat 50. XX w., a częściowo z lat 60. XX w.