Położony we wschodniej części miasta, na stoku Pogórza Dynowskiego w dolinie potoku Młynówka. Powstał w XIX w. jako założenie dworsko-pałacowe o powierzchni ok. 6 ha. Majątek dworski w Słocinie stanowił w końcu XVII i w XVIII w. własność rodu Branickich.
W Załężu od średniowiecza funkcjonował folwark, a jego kolejnymi właścicielami byli Rzeszowscy i Spytek Ligęza. Przed połową XVII wieku folwark znalazł się w składzie dóbr Lubomirskich, następnie przeszedł w ręce Skrzyńskich, Zaklików i Łętowskich, a od 1860 roku stał się własnością Jana Jędrzejowicza.
Pierwszy murowany dwór w Staromieściu wybudowany został prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII w. przez nieznanego architekta, zapewne towarzyszył mu park. W połowie XIX w. dwór otoczony był niewielkim parkiem (widocznym na planie katastralnym z 1849 r.) Park usytuowany był w pd.-wsch. części założenia dworskiego i graniczył od północy i zachodu z zabudowaniami gospodarczymi. Powierzchnia parku zmieniała się, gdyż sukcesywnie przyłączano do niego nowe obszary.
Założony został w 1919 r., kiedy to miasto wykupiło znaczny teren lasu z nadrzecznymi łęgami stanowiący pozostałość po rozparcelowanym majątku w Zwięczycy.
