W obecnych granicach administracyjnych Rzeszowa występują zabytkowe kościoły oraz zespoły kościelno - klasztorne, dawne synagogi, a także obiekt służący pierwotnie jako cerkiew. Obiekty te, o bogatej historii, prezentują różne style architektoniczne: od gotyku (kościół farny), poprzez obiekty o cechach późnorenesansowych (kościół oo. Bernardynów), barokowych (kościół popijarski), klasycystycznych (kościół św. Trójcy), neostylowych z dominującym tu neogotykiem (kościół św. Józefa w Staromieściu, kościół w Słocinie), a także nieco przekształcony współcześnie obiekt modernistyczny (kościół pw. Chrystusa Króla).
Są to: Zespół Klasztorny Bernardynów, Kościół Św. Krzyża, Kościół Św. Trójcy, Kościół parafialny pw. Św Józefa, Kościół pw. św. Marcina i św. Rocha, Kościół pw. Matki Bożej Śnieżnej, Kościół pw. Św. Mikołaja, Cerkiew greckokatolicka w Zalesiu, Kościół oo. Reformatów pw. Narodzenia Panny Marii, Synagoga Staromiejska, Synagoga Nowomiejska, Kościół parafialny pw. Chrystusa Króla, dawna kaplica myśliwska pod wezwaniem świętego Huberta.
Zobacz także: Prace konserwatorskie w rzeszowskich kościołach, Dzieła wybitnych mistrzów w Bazylice oo. Bernardynów w Rzeszowie, Rzeszowskie synagogi - wczoraj i dziś, Kościół farny w Rzeszowie: historia, badania, konserwacje.
Obecny kościół parafialny pw. Chrystusa Króla wzniesiony został w latach 1930-1935 z inicjatywy ks. Józefa Jałowego wg proj. inż. Witolda Rawskiego ze Lwowa, pod kierunkiem Karola Holzera.
Budowany na terenie parafii farnej miał docelowo służyć uczniom pobliskiego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego oraz okolicznym mieszkańcom. Powstał on na gruntach częściowo wydzielonych z parafii farnej, częściowo działki podarowanej przez Radę Powiatową.
Wykonawcami byli m.in. Wojciech Gierula, majster budowlany i Józef Ungehauer, majster ciesielski. W 1931 położono strop na podziemiach, w 1932 wmurowano kamień węgielny. W 1933 zakończono budowę murów i pokryto dach blachą miedzianą. W 1935 r. kościół był gotowy i rozpoczęto urządzanie jego wnętrza.
W 1936 r. biskup F. Barda mianował ks. J. Jałowego rektorem kościoła i zezwolił na odprawienie pierwszych mszy św., jednak uroczystej konsekracji świątyni dokonano w 1937 r.
W 1941 r. został zajęty przez Niemców, a w 1942 r. całkowicie zamknięty.
W czasie wojny kościół uległ częściowo zniszczeniu (m.in. uszkodzony dach i witraże). Po przeprowadzonym remoncie w 1948 r. dekretem biskupim kościół Chrystusa Króla ustanowiono parafią.
Świątynię rozbudowano w l. 1987-1990 wg proj. arch. Romana Orlewskiego, m.in. dobudowano nawy boczne i wieże flankujące fasadę frontową, wydłużono korpus w kierunku północnym.
Świątynia jest trójnawowa, na rzucie krzyża łacińskiego, z kaplicami w transepcie. Prezbiterium zamknięte jest półkoliście, na skrzyżowaniu nawy i transeptu wysoka kopuła zwieńczona wysoką latarnią. Pomimo przebudowy kościół zachował częściowo charakter architektury modernistycznej okresu dwudziestolecia międzywojennego.
