W obecnych granicach administracyjnych Rzeszowa występują zabytkowe kościoły oraz zespoły kościelno - klasztorne, dawne synagogi, a także obiekt służący pierwotnie jako cerkiew. Obiekty te, o bogatej historii, prezentują różne style architektoniczne: od gotyku (kościół farny), poprzez obiekty o cechach późnorenesansowych (kościół oo. Bernardynów), barokowych (kościół popijarski), klasycystycznych (kościół św. Trójcy), neostylowych z dominującym tu neogotykiem (kościół św. Józefa w Staromieściu, kościół w Słocinie), a także nieco przekształcony współcześnie obiekt modernistyczny (kościół pw. Chrystusa Króla).
Są to: Zespół Klasztorny Bernardynów, Kościół Św. Krzyża, Kościół Św. Trójcy, Kościół parafialny pw. Św Józefa, Kościół pw. św. Marcina i św. Rocha, Kościół pw. Matki Bożej Śnieżnej, Kościół pw. Św. Mikołaja, Cerkiew greckokatolicka w Zalesiu, Kościół oo. Reformatów pw. Narodzenia Panny Marii, Synagoga Staromiejska, Synagoga Nowomiejska, Kościół parafialny pw. Chrystusa Króla, dawna kaplica myśliwska pod wezwaniem świętego Huberta.
Zobacz także: Prace konserwatorskie w rzeszowskich kościołach, Dzieła wybitnych mistrzów w Bazylice oo. Bernardynów w Rzeszowie, Rzeszowskie synagogi - wczoraj i dziś, Kościół farny w Rzeszowie: historia, badania, konserwacje.
Kościół pw. św. Trójcy zbudowany został przed 1745 r. z inicjatywy księcia Jerzego Ignacego Lubomirskiego jako kościół szpitalny. Powstał on nieopodal funkcjonującego od XV w. kościoła szpitalnego (wezwania wcześniejszych kościołów szpitalnych w Rzeszowie to św. Ducha i św. Krzyża).
Na planie K.H. Wiedemanna z 1762 r. jest on przedstawiony jako prosta budowla z przedsionkiem nakryta czterospadowym dachem z wieżyczką na sygnaturkę. W tym samym czasie odbudowano i na nowo uposażono sam szpital ubogich.
Po kilku latach kościół św. Trójcy spłonął w 1763 r. lub w 1779 r. (badacze podają różne daty) i w latach 1787-1792 został odbudowany za kolejnego właściciela Rzeszowa, Franciszka Lubomirskiego. Kaplica ta wybudowana została zapewne na fundamentach poprzedniego kościoła i być może z wykorzystaniem części jego murów. Powstał on już nie jako kościół szpitalny, lecz jako kaplica cmentarna pw. Św. Trójcy, w związku z przeniesieniem cmentarza parafialnego spod kościoła farnego. W tym bowiem czasie władze austriackie, na mocy dekretu wydanego przez cesarza Józefa II zakazały pochówków na cmentarzach przykościelnych w obrębie miast. Wówczas to wyznaczono na terenie byłego ogrodu szpitalnego obszar cmentarza.
Nowa kaplica była budowlą wzniesioną w stylu klasycystycznym. Kaplica była wielokrotnie remontowana po zniszczeniach wywołanych zalewaniem przez wody Wisłoka. W latach 80. XX w. obiekt przejęła parafia farna w Rzeszowie. Wkrótce nastąpiła jego rozbudowa poprzez dobudowę zakrystii.