Genezę rzeszowskiego zamku możemy prześledzić od działalności Mikołaja Spytka Ligęzy. W szeregu inwestycji podjętych przez Spytka było umocnienie miasta i budowa zamku. Ta ostatnia rozpoczęła się w k. XVI w. na południe od miasta adaptując istniejący w tym miejscu korzystny układ wodny. Już w 1620 r. Mikołaj podjął przebudowę zamku w typie palazzo in fortezza. Powstały umocnienia ziemne, wały, bastiony w obowiązującym wówczas systemie nowowłoskim. 

Pałac Letni Lubomirskich został wybudowany przez Karola Wiedemanna w l. 1737-46 w stylistyce baroku saskiego. Prace rzeźbiarko-kamieniarskie wykonali Lorens Gertner (rzeźbiarz) i Sebastian (kamieniarz). Był charakterystycznym dla swojej epoki budynkiem w typie gardenhausu.

Pozostałą część zasobu architektury rezydencjonalnej Rzeszowa tworzą budynki o mniejszej już skali – dwory/dworki. Jednym ze starszych jest uwidoczniony na planie Wiedemanna tzw. dworek Piątkowskiego (ok. 1730 r.), wybudowany na wschód od zespołu oo. Reformatów.

Z dworkiem Piątkowskiego sąsiaduje kolejny dworek zlokalizowany przy ob. ul. Unii Lubelskiej.

Dworek powstał w latach 1818 - 1823. Budynek wzniesiony z wykorzystaniem murów kordegardy pn. ogrodu pałacyku letniego, wg projektu inżyniera K. Prevota, przebudowany w XIX/XX w., wielokrotnie remontowany.

Na początku XIX w. wieku powstał tzw. pałacyk Burgallera przy obecnej ulicy Zamkowej 1.

Dworek Liwów (ok. 1918 r.) – nieduży parterowy budynek, o skromnym wystroju, z pseudoportykiem zwieńczonym trójkątnym frontonem.

Wśród miejscowości dołączonych do Rzeszowa jednym z bardziej reprezentatywnych budynków rezydencjonalnych jest pałac Jędrzejowiczów w Staromieściu.